Η περασμένη Παρασκευή ήταν T.G.I Friday για μένα. Ξύπνησα πρωί πρωί για να φτιάξω cookies, γιατί περίμενα μουσαφιρέους. Θα φιλοξενούσα τρεις φίλες μου, που γνώρισα στα Γιάννενα, οι οποίες έρχονταν για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου την Κυριακή. Το μεσημέρι της Παρασκευής λοιπόν, πάτησαν Θεσσαλονίκη. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Πήγα και τις πήρα από τα ΚΤΕΛ, καθώς δεν γνώριζαν το σπίτι. Ήταν σαν να μη πέρασε μια μέρα. Γνώρισαν τους γονείς μου, ξεκουράστηκαν λίγο, και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το κέντρο της πόλης. Περπατούσαμε μέχρι το βράδυ. Καθίσαμε κάτω από τον Λευκό Πύργο. Ήταν υπέροχα! Πήραμε ένα καραβάκι, που κάνει βόλτα στο Θερμαϊκό και περάσαμε τέλεια. Γυρίσαμε στο σπίτι το βράδυ. Το επόμενο πρωί, ξανά κατεβήκαμε στην αγορά μας, για ψώνια. Κουραστήκαμε αρκετά βέβαια, αλλά συνεχίζαμε. Το μεσημέρι μετά το φαγητό, καθίσαμε όλες στο δωμάτιό μου και μιλούσαμε. Σε κάποια στιγμή, αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την βραδινή έξοδο. Ήταν η μέρα που θα γιορτάζαμε τα γενέθλια μου, αφού άλλαζε η μέρα και έμπαινε Κυριακή. Πήγαμε για φαγητό και περπατήσαμε πάλι όλη την παραλία για να φτάσουμε στον Λευκό Πύργο, πριν αλλάξει η μέρα. Τα κορίτσια ήθελαν να μου κάνουν έκπληξη τούρτα και έτσι οι δύο από τις τρεις έφυγαν με κάποια δικαιολογία στις 23:45. Εκείνο το τέταρτο είχα μια απερίγραπτη χαρά, χωρίς λόγο. Μόλις έγινε 24:01 τα κορίτσια ήρθαν τραγουδώντας "να ζήσεις Σοφίκα και χρόνια πολλά μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά...". Το χαμόγελό μου ήταν τεράστιο. Έκανα μια ευχή και έσβησα τα κεράκια μου. Ύστερα πήγαμε για ποτό να το γλεντήσουμε. Την επόμενη μέρα, πήγαμε βόλτα στο εμπορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης και μετά τις ξενάγησα στη περιοχή που βρίσκεται το σπίτι μου. Σε γενικές γραμμές, οι μέρες δεν πέρασαν γρήγορα. Κάναμε πολλά πράγματα και ήταν πολύ γεμάτες. Χάρηκα πολύ που τις έδειξα την πόλη μου,(ενώ τόσο καιρό το έκαναν αυτές), που τις έδειξα τα στέκια μου και τις φιλοξένησα. Δε περίμενα ότι πραγματικά θα με επισκέπτονταν στα γενέθλια μου, καθώς το συζητούσαμε από το καλοκαίρι, όμως έγινε όντως και ήταν υπέροχα! Το πιο θλιβερό κομμάτι αυτής της εκδρομής ήταν ο αποχωρισμός. Περίμενα το λεωφορείο να φύγει και με έπιασαν τα κλάματα, χωρίς να ξέρω τον λόγο. Πραγματικά αυτές οι μέρες ήταν days to remember, και φροντίσαμε να μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μας βγάζοντας άπειρες φωτογραφίες.
P.S "Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι"
Until next time...
XXX
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου