Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

I LOVE MY JOB

Ήρθε η στιγμή να γράψω αυτό το άρθρο. Το άρθρο της πρακτικής μου. Τώρα παίρνει ζωή το όνειρο. Τώρα πλέον γίνεται πραγματικότητα. Μιλάω φυσικά, για τη δουλειά που έχω επιλέξει να κάνω, να γίνω δασκάλα. Πριν από δύο βδομάδες περίπου λοιπόν, γύρισα στα Γιάννενα, για να κάνω την πρακτική μου. Το πρόγραμμα έλεγε, πως την μία εβδομάδα θα παρακολουθούσαμε την διαδικασία διδασκαλίας μιας τάξης, που θα έχουμε επιλέξει, και την δεύτερη εβδομάδα, εμείς οι ίδιοι θα διδάσκαμε μια ώρα Μαθηματικά. Είχα ένα σχετικό άγχος για αυτό,  καθώς ήταν η πρώτη φορά που θα έμπαινα σε τάξη για να διδάξω, και μεγάλη αγωνία για το πως θα εξελισσόταν. Θεωρούσα πως ακόμα δεν είμαι έτοιμη να διδάξω. Εγώ επέλεξα την Β' Δημοτικού. Ώσπου η μέρα ήρθε, και το ξυπνητήρι χτύπησε για το σχολείο. Αμέσως γνωριστήκαμε όλοι οι φοιτητές με τους δασκάλους κάθε τάξης, και στη συνέχεια με τα παιδιά. Μου έκανε απίστευτη εντύπωση, το πως τα παιδιά μας πλησίασαν από την πρώτη στιγμή, σαν να μας ήξεραν από παλιά. Μας αποκαλούσαν "κυρία", πράγμα που ηχούσε τόσο περίεργο στα αυτιά μας. Η τόσο ζεστή συμπεριφορά τους, μας έλυσε και εμάς τα χέρια, και έτσι τα πλησιάσαμε και εμείς με αγάπη. Όλες οι μέρες της πρώτης εβδομάδας πέρασαν έτσι, ευχάριστα. Ώσπου έφτασε και η δεύτερη εβδομάδα, και ήρθε η στιγμή να μπούμε εμείς στη τάξη, ως επίσημοι δάσκαλοι. Είχα προετοιμάσει την ύλη που θα δίδασκα, αλλά το άγχος ήταν πάλι εκεί και με περίμενε. Για καλή μου τύχη, η δασκάλα των παιδιών, ήταν από τις πιο συνεργάσιμες και δοτικές που έχω γνωρίσει. Με καθησύχασε και μου έδωσε το θάρρος που χρειαζόμουν. Η ώρα διδασκαλίας μου, πέρασε ομαλά και ευχάριστα, με τα παιδιά να με ακούν και να μου απαντούν, όπως έκαναν στην πραγματική τους δασκάλα. Στο τέλος, τα αποχαιρέτησα (κρατώντας την συγκίνησή μου), και τους είπα πως μπορεί να ξανά συναντηθούμε, καθώς σκέφτομαι να επιλέγω και τις άλλες χρονιές, την ίδια τάξη. Αν και το χρονικό διάστημα της γνωριμίας μας ήταν ελάχιστο, κατάφεραν όλα να μπουν στην καρδιά μου και να μου αφήσουν από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της ζωής μου! Έχω κρατήσει ό,τι ζωγραφιά και σημείωμα μου έχει δώσει το κάθε παιδί, και θα τα κρατήσω για να μου θυμίζουν την πρώτη μου τάξη. Αυτή η εμπειρία με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ αγαπάω αυτή τη δουλειά, και μου έδωσε το κουράγιο που έψαχνα, να συνεχίσω μέχρι το τέλος.

*****

It's time  for me,to write this article. The article talks about my practice. The dream came true. Now it  becomes a reality. Of course, I'm talking about the job I choose to do, to become a teacher. Two weeks ago or so, I returned to Ioannina to do my practice. The program said that one week we watched the process of teaching in a class, that we choose, and the second week, we would be teaching Mathematics. I had a little stress about it, as it was the first time I walked into the classroom to teach, and I was anxious  how it would be. I thought I wouldn't be ready to teach. I chose the second grade as a class. So the day came, and my alarm rang for school. Immediately, all students met the teachers of each class, and then the children. I was amazed, how the children approached us from the first moment, as if they knew us from the past. They used to call us " Miss ", which sounded so strange in our ears. Their so warm behavior, made us more comfortable, and so we approached them with love. The whole week passed so pleasantly. The time has arrived for the second week, and it was time to walk into the classroom, as official teachers. I had prepared the material that I would be teaching, but my anxiety was still there waiting for me. Fortunately, the real children's teacher, was the most cooperative and warm person I've ever met. She embraced me and gave me the courage I needed. The teaching time passed smoothly and pleasantly, with the children listening to me and answering me, as they behave to their real teacher. In the end, I said them goodbye (holding my emotions), and told them, that we may meet again, as I'm thinking of taking the same class  the other years too. Although the period we know each other was minimal, they all managed to get into my heart and  leave me with the most beautiful memories of my life! I kept whatever drawing and notes each kid gave me, and I will keep them as a reminder of my first class. This experience made ​​me realize how much I love this job, and gave me the courage I was looking for, to reach the end.
Until next time...
XXX

8 σχόλια: