Blue Monday

Είναι μια από αυτές τις μέρες που κάτι γίνεται και γίνεσαι χάλια. Κάτι μικρό, δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι μεγάλο, κάτι που μπορεί να είναι ασήμαντο και γελοίο στους άλλους. Εσένα όμως σε ρίχνει στα πατώματα. Είσαι χάλια λοιπόν. Προσπαθείς να το παίξεις άνετος, να μη σε καταλάβουν οι άλλοι. Γιατί κανένας δε θέλει να κάνει παρέα με καταθλιπτικούς. Είναι άσχημο, και το ξέρεις. Άρα λοιπόν, βάζεις ένα χαμόγελο και πας. Κάνεις και εσύ αστεία και προσπαθείς να μπεις στο ρόλο του ευχάριστου. Είναι πιθανό να τα καταφέρεις και κανείς να μη καταλάβει τίποτα. Νιώθεις μια ικανοποίηση που το έφερες εις πέρας. Νιώθεις όμως και πιο μόνος από ποτέ. Γιατί βαθιά μέσα σου, θα ήθελες να μοιραστείς με κάποιον αυτό που αισθάνεσαι. Αλλά είπαμε, κανένας δεν θέλει τους καταθλιπτικούς. Από την άλλη, είναι πιθανό  να μην είσαι τόσο καλός ηθοποιός και να σε πάρουν χαμπάρι. Θα σε ρωτήσουν: "τί έχεις;", και εσύ σε κλάσματα δευτερολέπτου θα πεις: "τίποτα". Ναι, αλλά εσύ δεν ήσουν που ήθελες να το μοιραστείς με κάποιον;; Τελικά τί θέλεις; Να φύγει όσο το δυνατόν ανώδυνα αυτή η μέρα πρώτα από όλα. Τις περισσότερες φορές, δεν το μοιράζεσαι με κανέναν. Μιλάς μόνος σου και ζυγίζεις τα πράγματα. Καταλαβαίνεις και εσύ ο ίδιος, ότι είναι γελοίος ο λόγος που είσαι έτσι. Ξέρεις πολύ καλά, ότι υπάρχουν πολλά ακόμα χειρότερα προβλήματα στο κόσμο, από τα οποία δεν υποφέρεις. Τότε είναι που νιώθεις αχάριστος. Αλλά και πάλι, η μελαγχολία σου δεν φεύγει. Θέλει πραγματική άσκηση στο να μάθεις να είσαι "αναίσθητος" σε κάποια ζητήματα, που όντως είναι γελοία. Για το δικό σου καλό φυσικά. Μόνο για το δικό σου. Άσκηση και υπομονή λοιπόν. Άσκηση και υπομονή!

*****

It's one of these days that something happens and you become a mess. Something small, it is not necessary to be something big, something that may be insignificant and ridiculous to others. But you are a hot mess. So you're terrible. You are trying to play it cool, so that they don't understand you. Because nobody wants to hang out with depressed people. It is sad, and you know it. So then, you put a smile on your face and you move on. You're telling  jokes  and you are trying to play the role of the cool person. It is possible for you  to do it and no one will understand anything. You feel satisfaction that you made it. But, you also feel more alone than ever. Because deep inside you would like to share  with someone what you feel. But we said, no one likes depressed people. On the other hand, you may not be a  good actor and to get wind of. They'll ask you: "Is something wrong?" , and in a split second you will say: "nothing" . Yes, but you were not the one who wanted to share it with someone?? So then, what do you really want? You need this day to leave as painlessly as possible, first of all. Most times, you don't share it with anyone. You talk with yourself and you weigh things. You understand, that the reason that you are like that, is ridiculous. You know very well, that there are many other worse problems in the world, of which you don't suffer. This is when you feel ungrateful. But then again, you are still a mess. It takes real exercise to learn how to be "insensitive" on some issues, that are actually ridiculous. For your own good of course. Only for your own good. So, exercise and patience. Exercise and patience!

Until next time...

XXX