To facebook or not to facebook

Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από τότε που πήρα την απόφαση να απενεργοποιήσω τον λογαριασμό μου στο facebook. Νιώθω υπέροχα. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτή μου τη πράξη ως όνειρο ζωής. Ήθελα να το κάνω περίπου ένα χρόνο, αλλά δε τολμούσα. Ήταν εξάρτηση χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ήξερα πως δε το χρησιμοποιούσα με το σωστό τρόπο. Έμπαινα και δεν έκανα τίποτα απολύτως. Αλλά έπρεπε να μπω! Η λογική είχε αλλάξει. Όλοι ζούσαν για τα like και τα comment και τα check in. Είχα μπει και εγώ σε αυτή τη λογική. Κάπως έπρεπε να σταματήσει. Προσπάθησα πολλές φορές να το χρησιμοποιώ για το σκοπό που δημιουργήθηκε, δηλαδή την επικοινωνία, αλλά πάντα με παρέσερνε. Την ημέρα που  το απενεργοποίησα, ήξερα πολύ καλά πως θα το ξανά ενεργοποιούσα σύντομα. Είχα βάλει ως όριο δύο βδομάδες. Απλώς ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου πως είχα τη δύναμη να το κάνω, έστω και για λίγο. Οι δύο πρώτες μέρες ήταν πραγματικά περίεργες. Κοιτούσα τον υπολογιστή μου και μου φαινόταν άχρηστος. Δεν τον άνοιγα, διότι δεν υπήρχε κάτι να κάνω. Το πολύ πολύ να ακούσω κάποιο τραγούδι και μετά πάλι τον έκλεινα. Ήταν τόσο άθλιο συναίσθημα να γνωρίζω πως είχα έναν υπολογιστή μόνο και μόνο για να μπαίνω στο facebook. Ζούσα για το facebook; Δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Μετά τις πρώτες μέρες άρχισε να γίνεται συνήθεια η απουσία του. Δεν μου έλειπε πια. Ήμουν εντάξει, ήμουν ελεύθερη. Ένιωθα πραγματικά περήφανη που δεν είχα πλέον λογαριασμό. Περνούσαν οι μέρες και δε μου έμπαινε καν στο μυαλό η ιδέα να το ενεργοποιήσω. Το μόνο κακό από αυτή την ιστορία, είναι ότι έχασα την επαφή με μερικά άτομα που δεν υπήρχε άλλος τρόπος επικοινωνίας. Εάν ποτέ πάρω την απόφαση να το ενεργοποιήσω, θα είναι μόνο για αυτά τα άτομα. Αυτή η στιγμή θα έρθει όταν και μόνο είμαι σίγουρη πως θα λειτουργώ με τελείως διαφορετικό τρόπο στη χρήση του. Θα φανεί...

Until next time...

XXX